Filozofia umysłu to dział filozofii zajmujący się naturą umysłu, świadomości oraz relacją między procesami psychicznymi a fizycznym ciałem, zwłaszcza mózgiem. Jej centralne pytania brzmią: Czym jest umysł? Jak powstaje świadomość? Czy myśli można sprowadzić do procesów biologicznych?
Już w starożytności myśliciele, tacy jak Platon czy Arystoteles, rozważali naturę duszy i myślenia. Jednak prawdziwy rozwój tej dziedziny nastąpił w epoce nowożytnej. René Descartes sformułował słynny dualizm: ciało i umysł to dwa odrębne byty – jeden materialny, drugi niematerialny. Problemem dualizmu było jednak to, jak te dwa światy mogą na siebie wpływać.
Współczesna filozofia umysłu często przyjmuje stanowiska materialistyczne – zakłada, że umysł i świadomość są efektem działania mózgu. Jednym z najważniejszych zagadnień jest „trudny problem świadomości” – jak subiektywne przeżycia (tzw. qualia) mogą wynikać z obiektywnych procesów neurobiologicznych.
Pojawiły się także inne teorie, jak funkcjonalizm (umysł to funkcja przetwarzania informacji, niezależnie od fizycznej formy) czy panpsychizm (wszystkie elementy rzeczywistości zawierają pewien pierwiastek świadomości).