Behawioryzm to jedno z najważniejszych podejść w historii psychologii, które zrewolucjonizowało sposób myślenia o ludzkim zachowaniu. Powstał na początku XX wieku jako reakcja na introspekcyjne metody badawcze i subiektywne analizy umysłu. Jego głównym założeniem jest to, że psychologia powinna zajmować się jedynie obserwowalnym zachowaniem, a nie wewnętrznymi przeżyciami psychicznymi, których nie da się obiektywnie zmierzyć.
Za ojca behawioryzmu uznaje się Johna B. Watsona, który w 1913 roku opublikował manifest pod tytułem Psychologia z punktu widzenia behawiorysty. Twierdził on, że ludzkie zachowanie jest wyuczone i może być kształtowane przez środowisko, a psychologia powinna dążyć do przewidywania i kontrolowania zachowania.
Kolejnym ważnym przedstawicielem nurtu był B.F. Skinner, twórca teorii warunkowania sprawczego. Skinner badał, jak nagrody i kary wpływają na utrwalanie się konkretnych reakcji. Uważał, że większość ludzkiego zachowania można wyjaśnić za pomocą prostych mechanizmów uczenia się.
Behawioryzm miał ogromny wpływ na rozwój psychoterapii (np. terapia behawioralna), edukacji oraz psychologii zwierząt. Choć w drugiej połowie XX wieku ustąpił miejsca bardziej holistycznym podejściom, takim jak psychologia poznawcza czy humanistyczna, jego idee wciąż są obecne w praktyce terapeutycznej i nauce o uczeniu się.